XVII, Tans ricx clergues vey trasgitar

XVII.

Tans ricx clergues vey trasgitar

En aissi col trasgitaire,

Que 'l filha c' an de comayre

Fan lur nepta al maridar;

Et atruep ne d' autres fols vers

Que an tan d' ipocrisia,

C' om non conoys lor bauzia 

Ni l' enjans don lor ven l' avers.

Falses clergue, e cals devers

Es fassas tan gran folia,

E qu' el be mostres tot dia?

Es be fols doncx vostres volers!

Bos pastres non deu hom preyar

Sas fedas per nulh afaire;

E que vos o vulhatz faire

Qu' es pastor, fariatz a cremar.

Qui ben vol de dieu prezicar

Non deu esser fols ventayre,

Car fols es lo prezicayre

Que ben ditz, e vuelha mal far;

E fols si no 'l destrenh temers,

E fols qui s fenh que bos sia,

E fols sel que dieus oblia,

E fols qui sec sos vas plazers

On que s' an lo devis poders

Sap cal clercx fai bona via,

E sap be la tricharia

Dels fals ples de totz mals sabers;

E sap com per otracuiar

An portels tras lor repaire,

Per on intran li cofraire

Vergonhos, can van cofessar.

Lo mal qu' ilh fan deu hom blasmar

E 'l ben grazir e retraire:

Ufana non lor play gayre,

Que aisso lor puesc ieu lauzar,

Ni ricx manjars ni ricx jazers,

Ni erguelh ni feunia;

Mas empero tota via

Fan so c' a dieu es desplazers.

A sel hom cui es fis pretz vers,

Sirventes, e cortezia,

Al mieu car senhor t' envia

Dir qu' ie 'l prec que s gar de fals clercx;

E qu' ieu soi sieus ses bauzia

Per far e dir totz sos plazers.

Bertrand Carbonel.