LVIII.
Qui m disses, non a dos ans,
Qu' el laus me fos desgrazitz
Del rey 'N Anfos, de pretz guitz,
Mot me fora greus afans;
Qu' er es tant vil tengut sai
E blasmatz, que sol parlar
Non aus de luy ad honor,
Don ai al cor tal dolor
Qu' ab pauc chant no 'n desampar.
A moutz homes l' aug blasmar
Que li foran valedor,
Si guerra l' agues sabor
Tant com a cor de donar:
Mas ieu las! suy en esmai,
Com me sol lauzar mos chans,
Per elh que m' er abelhitz
Tant qu' ieu serai sebelhitz,
Ans que dreg alhors los lans.
Mala veyra sos efans,
Si 'l pus de la gent ver ditz,
Que vius n' er despostaditz;
E dieus don me mort enans,
Quar ja gran joy non aurai
Tro per ver auia comtar
Que 'l sieu enemic maior
Aian ab luy tal amor
Que d' elhs no 'l calha gardar.
Ab dreg a volgut renhar
Et ab pretz et ab valor,
Creyssen de terr' ab lauzor,
Lo reys N Anfos que dieus gar;
Et aras deu mielhs e mai
Voler dreg e patz dos tans,
Sol que non si' escarnitz;
Per que de dieu si' aizitz,
E sos pretz no s desenans.
Mos ditz sera pro bastans
Sol que per luy si' auzitz,
Qu' ieu parti totz esferzitz;
E si m' enten, non l' er dans;
Pero aitan li dirai
Que reys deu amicx amar,
Mas de l' als dir ai temor,
E 'lh chauzisca son melhor
Per son dreg dever a far.
Jamais no m' esforsarai
D' el rey castellan lauzar,
Ni d' autre, si en error
Ven son pretz, qu' a deshonor
Me pogues ab dan tornar.
No suy astrucx de senhor
Que m vuelha de cor amar.
No hay comentarios:
Publicar un comentario
Nota: solo los miembros de este blog pueden publicar comentarios.