XII.
Ar faray, sitot no m platz
Chantar verses ni chansos,
Sirventes en son joyos,
E sai qu' en seray blasmatz;
Mas del senhor suy servire
Que per nos suferc martir
Per qu' ieu no m tem de ver dire.
Quar vey qu' el temps s' es camjatz
E 'ls auzelletz de lurs sos;
E paratges que chai jos
E vilas coutz son prezatz,
Clercx e Frances cuy azire,
Qu' ieu per ver vey dregz delir
E merces e pretz veuzir;
Dieus m' en do so qu' ieu 'n dezire.
Tant es grans lur cobeytatz
Que dreytura n' es al jos,
Et enjans e tracios
Es dreitz per elhs apellatz,
Don pretz, dos, solatz e rire
Franh, e vezem car tenir
Los malvatz que ges servir
Non podon dieu ni ver dire.
Per qu' ieu suy al cor iratz,
Quar aissi s pert ad estros
Per sofracha d' omes bos
Aquest segle ves totz latz,
Qu' ieu vey qu' hom met en azire
Drechura per fals mentir,
E 'l tort ans qu' el drech escrir
E 'l mals enans qu' el bes dire.
Joglars, ben son desamatz
La flor dels valens baros
Cuy cortz, dompneyars e dos
Plazion joys e solatz;
Qu' er, si re als voletz dire,
Vos pessaran descarnir,
Quar ja no 'ls pot abellir,
Qu' aver aver lur tolh rire.
Lo valens coms, sens fench dire,
Mante pretz e s fa grazir
D' Astarac, e 'l platz servir
E donar e joy e rire.
Guillaume Anelier de Toulouse.
