Pierre Raimond de Toulouse.
Us novels pessamens m' estai
Al cor, per qu' eu n' ay greu cossir,
Don fas mant angoissos sospir;
E n' ai soven mon cor plus guay,
E m gart miels de far desplazer,
E m' esfors en ben captener,
Quan vey que n' es luecx e sazos;
E selh qu' a son poder es bos,
Ben deu aver mais d' onransa.
Onramens grans cre que 'l n' eschai
A celh que sap en patz sufrir
Son dan, o belhamen cubrir,
Mantas vetz, so qu' al cor no 'l play;
E qui sobritas sap tener
De far e de dir non dever,
Ges non s' en merma sa razos;
Per qu' om non deu esser coytos
De far gran desmezuransa.
Desmezura conosc hueymai
Que fai ma dona, ses mentir,
Pus que a se m fetz aissi venir,
E so que me promes er m' estray;
Que qui non a vezat aver
Gran be, plus leu sap sostener
Afan, que tals es belhs e bos,
Qu'el maltraitz l' es plus angoissos,
Quan li sove 'l benanansa.
Benanansa e fin joi verai
Aic ieu de mi dons al partir.
Partitz non suy, per qu' ieu m' azir,
Quar a mos precs braus respos fay.
Denan sos pes l' irai cazer,
S'a lieys platz que denhe voler
Que de lieys fasa mas chansos,
Quar de me no suy poderos,
Qu'en autra paus m' esperansa.
Ben esper, per l' afan que n' ai,
Que m vuelha mi dons mantenir,
Que non es autr', al mieu albir,
Ni fon tan belha, sotz lo ray.
Sopleian, quier que m denh valer;
Qu' ieu conosc, segon mon saber,
Qu'ab los melhors se fai hom bos;
Et es assatz belha razos
Aver joy de fin' amansa.
No hay comentarios:
Publicar un comentario
Nota: solo los miembros de este blog pueden publicar comentarios.